Ik kom uit Somalië en ik woon sinds 1992 in Nederland. Sinds 2004 ben ik een officieel sleutelpersoon. Tegenwoordig maak ik deel uit van de kerngroep en ben ik voorzitter van Stichting Asiya. Ik heb jarenlange ervaring met dit onderwerp. In Nederland heeft Zahra Naleie mij opgeleid tot sleutelpersoon.

Ik maak deel uit van de kerngroep van de sleutelpersonen. In 1996 bezocht ik voor het eerst een conferentie over VGV en ben ik betrokken geraakt. Ik woon sinds 1992 in Nederland, maar al in Somalië streed ik tegen VGV. Tot nu toe is het een moeilijke strijd tegen dit fenomeen, zowel in Somalië als in Nederland. Nog steeds zijn mensen voor het besnijden van vrouwen, ook al zijn ze op de hoogte van de medische en psychologische gevaren. Voorheen dachten Somalische mensen dat in de hele wereld vrouwen besneden werden, nu weten Somaliërs dat het niet overal voorkomt.

Het geeft me power. Het geeft me energie, als ik weet dat ik mensen geholpen heb. Er was eerst onwetendheid, nu is er meer bewustzijn over de gevaren. Het geeft me voldoening om dit werk te doen. Nazorg voor de besneden vrouw kent verschillende vormen. Een luisterend oor bieden kan al genoeg zijn. Empathie, meevoelen en meedenken met de vrouwen is de basis van de zorg. In eerste instantie is het al zo’n opluchting voor de vrouwen dat er iemand is die naar hun verhaal wilt luisteren en hun begrijpt, voordat ze op medisch gebied verder geholpen kunnen worden.

Ik vind het niet zwaar om al deze verhalen te horen. Het geeft me de motivatie om door te gaan. Het zijn vooral de tegenstanders die het werk zwaar maken. Ze willen niet over het onderwerp praten. Ze denken dat ik gehersenspoeld ben door het ‘Westen’. Ze zeggen me dat ik een slecht persoon ben. Het gaat het ene oor in en het andere oor weer uit. Het is moeilijk, maar ik maak me er niet te druk om. Als je niet wilt luisteren, dan niet. Ik vraag me heus weleens af, waarom ik dit nog doe. Maar ik ben een doorzetter, ik stop mijn energie in de mensen die wel willen luisteren.

Nazorg is tegelijkertijd ook een vorm van preventie. Als vrouwen beseffen hoe veel opluchting een nazorgoperatie oplevert, dan zullen ze hun dochters nooit het drama van meisjesbesnijdenis aan willen doen. Dus we moeten doorgaan met voorlichting geven en nazorg verlenen, zodat ooit meisjesbesnijdenis niet meer bestaat. Normaal gesproken zijn er voor een hersteloperatie drie afspraken nodig. Een intake gesprek, een tweede gesprek ter voorbereiding en de derde afspraak is bij de gynaecoloog. De vrouw wordt dan daadwerkelijk opengemaakt. Ik heb een keer een vrouw begeleid en ik ging met haar mee naar het ziekenhuis. Zo’n vijf keer ben ik uiteindelijk met haar meegegaan. Het was een gesloten vrouw, ze sprak heel weinig. Toen ze eenmaal de gehele operatie achter de rug had, belde ze mij op. Ze leek een totaal ander persoon. Zo vrolijk klonk ze aan de telefoon. Het deed mij echt heel veel, ik moest ervan huilen. Alle tegenslagen doen er niet meer toe, wanneer je zo een succesverhaal meemaakt.