Skip to main content
16 augustus 2015

Sleutelpersoon VGV Hamdi Suleyman

categorie:

Sleutelpersoon VGV Hamdi Suleyman

Ik kom uit Somalië en ik ben in 2010 door FSAN en GGD Nederland getraind tot sleutelpersoon voor in de kerngroep. Ik werk voor de Stichting Somalische Gemeenschap Eindhoven. Wij bieden informatiebijeenkomsten over bijvoor- beeld meisjesbesnijdenis, nazorg en ‘leven in Nederland’ aan. Hier in Eindho- ven zijn vooral veel nieuwkomers uit de Somalische gemeenschap. Er zijn wel meer dan 1000 Somalische gezinnen.

Een sleutelpersoon is iemand die toegang verschaft tot de deuren die jij wenst te openen. Ook bijvoorbeeld voor Nederlandse ambtenaren en maat- schappelijk werkers die bij een Somalische familie binnen willen komen. Veel Somalische Nederlanders hebben een ‘instantiefobie’: ze vertrouwen de overheid niet. Voor hun ben ik de juiste sleutelpersoon om ze in contact te brengen met de medewerkers van instanties. Ikzelf begeleid op regelmatige basis een groep van ongeveer 70 mensen. In Eindhoven organiseren we ook informatiebijeenkomsten en huiskameravonden om mensen te informeren over meisjesbesnijdenis en nazorg. Laagdrempeligheid is belangrijk, mensen moeten altijd makkelijk bij jou als sleutelpersoon of bij je bijeenkomst terecht kunnen. Het is daarom belangrijk dat er in de Somalische gemeenschap goe- de verhalen over je verteld worden.

Vier maanden geleden belde een vrouw die weleens bij mij op spreekuur kwam. Zij vroeg aan mij: “Wil je met de school van mijn dochter bellen?” Haar dochter van 17 jaar oud was ziek, maar de vrouw kon de klachten niet goed in het Nederlands uitleggen. Tijdens het menstrueren had de dochter pijn bij het zitten en het staan. Ik vroeg haar of haar dochter besneden was. Ze gaf aan dat ze op de ‘’pharaonic manier” was besneden. Ik zei haar dat een Neder- landse school niet zal accepteren dat een meisje iedere maand ziek thuisblijft tijdens haar menstruatie. Dat meisje is uiteindelijk zelf naar mij toegekomen om het nummer te regelen van de specialist in het ziekenhuis. Ik heb haar aangeraden om naar het nazorgspreekuur te gaan.

Ook tijdens een bijeenkomst voor Afrikaanse vrouwen, kwam ik een getrouw- de vrouw tegen die maar niet zwanger kon worden. Ze heeft toen uiteindelijk het nazorgtraject gevolgd, hoogst waarschijnlijk met een hersteloperatie, en is toen uiteindelijk toch zwanger geworden. Alhamdulilah, dit zijn de echte succesverhalen.

De uitdaging blijft dat de vrouwen gaan inzien dat de nazorg er nu nog is, maar dat die ook best weleens op den duur kan verdwijnen. De doelgroep moet inzien dat ze nu hun kans moeten pakken. Nazorg zou moeten blijven bestaan en moet laagdrempeliger worden. Het moet eigenlijk onderdeel worden van de zorg die er nu is. Doorverwijzingen via huisartsen gaan soms erg moeilijk. Het duurt soms lang voordat een vrouw eindelijk bij de juiste specialist is. Wanneer de nazorg toegankelijker is, zullen de vrouwen die goed behandeld zijn het woord verspreiden. Waardoor het bereiken van de andere vrouwen en het bieden van hulp automatisch een stuk makkelijker zal gaan.